ERKENDİ, BE MUSTAFAM..
Ahmet ZORLU
Tıfıl muhabirlik günlerimden beri hep birlikte idik.
Kurumlarımız ayrıydı ama dostluğumuz hiç bozulmadı.
Büyük acılar yaşadın.
Eşini kaybettin.
Evladını, hem de düğün gününde kazaya kurban verdin.
Kalbin birkaç kez uyarı verdi de sana.
Sık sık takılırdık, ‘Heyecana dikkat et’ diye..
Corona belası çıkana kadar aynı TV Kanalında ‘Ahkam kestik’
Aynı Gazetede gündemi değerlendiren yazılar yazdık.
Kabul, benim kalemimin odunu daha sertti.
Sen ise munis kişiliğini, mülayimliğini kattın yazılarına, yorumlarına.
Eleştirirken de, nezaketi elden bırakmadın.
Hep dosttun, hep arkadaştın.
Daha da önemlisi, kaleminin namusuna halel getirmedin.
O nedenle, çok rahat bir hayat yaşamadığını da biliyorum.
Ama olsun be Mustafam.
Hep güzel kişiliğinde anılacaksın.
Daha da önemlisi, “Geldi-gitti” denemeyecek sana, “Güzel insandı” denilecek.
Namuslu bir Gazeteci olarak akıllarda olacaksın hep.
Tekrar söylüyorum be Mustafam.
Acele ettin be, erken gittin be..
Gazeteci Camiasının ve geride bıraktığın sevdiklerinin acısını paylaşıyorum.
Işıklar içinde uyu.
