Kayserispor Başkanı Ali Çamlı, Cumartesi günü Sivas mağlubiyetinin ardından, ‘Şu seyircinin almış olduğu biletlerin dahi temlikte olduğu bir ortamda ne yapmamı bekliyorsanız onu yapın. Bu kulübü bu hale getirenlerin herhalde yüzleri kızaracak, utanacaklar. Eğer utanacak bir yüzleri varsa. Bugün itibarıyla genel kurul kararı alıyorum. Bu hale getirenleri sahneye davet ediyorum. Buyursunlar oynasınlar.’ diyerek istifa etti.
Sorun ne biliyor musunuz?
Sorun birilerinin Kayserispor’u ‘sahiplenmesi’…
Nasıl olur demeyin tekrar ediyorum; Kayserispor’un en önemli sorunu birilerinin Kayserispor’u sahiplenmesi…
Çünkü bu sahiplenme kentin takımını kentle birlikte omuzlamayı içermiyor.
Bu sahiplenmede, ‘Benden sonrası tufan’ diyen bir bencillik var.
Bu sahiplenmede, ‘Ya benimsin ya toprağın diyen’ bir saplantılı durum var.
Bu sahiplenmede, ‘İşime geldiği kadar’ diyen bir çıkarcılık var.
Bunun için Kayserispor’u sahiplenenler Kayserispor’un özgürlüğünü hiç istemediler.
İstediler ki, kontrol hep kendilerinde olsun.
İstediler ki, onların istediğinden başka hiç kimse Kayserispor’a sahip çıkmasın.
Bunun en somut örneği 2019 yılındaki Kayserispor’un olağanüstü kongresidir.
O gün MHP Milletvekili Baki Ersoy, ‘Hadi şimdi çakma delegeler ile İbranızı yapın, Kapalı Kale’nin giremediği kapıdan biz girmeyiz!
Yazıklar olsun size!’ diyerek tepkisini dile getiriyordu.
Sonra uzlaşı sağlandı.
Ama bu uzlaşı Kayserispor için yapılan bir uzlaşı değil siyaseten yapılan bir uzlaşıydı.
Ve kimse hesap vermedi.
Oysa Kayserispor’un bağımsızlığı için mücadele etmek gerekiyordu.
Elbette bu kentin siyasetçileri, bürokratları, sanayicileri bu kentin en önemli markasına sahip çıkacak.
Kentin önde gelenleri gerektiğinde kapı kapı dolaşıp bu kentin takımına para bulacak.
Ve bu bir fedakarlık değil, bir görev.
‘Bu görevi yaptım’ diye de kimse Kayserispor’un sahibi gibi davranmayıp, ‘Yaşasın tam bağımsız Kayserispor’ diyebilseydi, Kayserispor, bu kadar ‘sahiplenilirken’ sahipsiz kalmazdı.
Umarım süreç Kayserispor için güzellikleri de beraberinde getirir.
